De hel van 2016… Zo gaat de winterfiets11stedentocht, die zondag 14 februari gereden is, de boeken in. Chris en Geert Jan vertrokken ‘s morgens om half zes richting Leeuwarden. Daar zouden ze Saskia, Geert en Jan Willem van fietsclub Delfzijl treffen om gezamenlijk deze tocht te rijden. In Leeuwarden ging het al mis… Ze reden in een fuik en niet-friezen mochten niet dichtbij de elfstedenhal parkeren. Persoonlijke spullen moesten in de auto blijven en eenmaal bij de start moesten ze in rijen opstellen en kreeg iedereen een nummer. Toen ze ook nog vanuit een schaatshal moesten starten, hadden de niet-schaatsers moeten weten, dat deze dag dramatisch zou gaan verlopen. De angst was van de gezichten af te lezen toen ze vanuit het felle licht in de hal de duisternis werden ingestuurd. Vanaf de eerste km regende het onophoudelijk. Het was kil, aardedonker en ijskoud. Geen weldenkend mens waagde zich op straat. De wind leek mee te vallen, maar dat was alleen omdat hij tijdelijk in de rug zat. Jan Willem kreeg voor Stavoren een lekke band en schreeuwde nog naar Saskia, maar door de oorverdovende wind en striemende regen hoorde ze hem niet. Gelukkig zagen ze hem weer bij de haringpauze in Stavoren. Vanaf dat moment waren de vijf onafscheidelijk. Helaas kregen ze toen ook te maken met een stormachtige wind die wel tegen was. Bijna 100 km zouden ze daar last van houden. Niemand had gevoel in zijn vingers en tenen. Her en der kwamen ze onderweg afgevroren ledematen van andere deelnemers tegen. In de buurt van Harlingen rook Geert de snert en heeft hij ze een paar km lang flink opgewarmd. Na de snert ging het tegen windkracht acht in naar Franeker. Daar konden ze, gezien de barre omstandigheden, terug naar Leeuwarden en toch een kruisje in ontvangst nemen. Veel Friezen maakten gebruik van deze mogelijkheid, maar ze wilden door! Saskia hadden ze hiervoor zeker nodig, niet alleen als tolk, maar ook als enige met een werkende navigatie in de binnenlanden van Friesland. Uiteindelijk werden ze bij Bartlehiem uit koers genomen… Ze mochten niet verder en de stempelpost Dokkum was reeds dicht. Vele deelnemers waren met onderkoelingsverschijnselen in bussen geladen en terug naar Leeuwarden gebracht. Ondanks dat Chris al zes maanden met deze tocht bezig was (hij had sinds de Ride for the roses rust genomen) was hij er ook wel klaar mee. Hij wilde afzien, dat is gelukt. Bij de rest ook trouwens. Vanaf Bartlehiem gingen ze, gewoon op de fiets, terug naar Leeuwarden. Na 174 km zonder één droge seconde kwamen ze aan. Jan Willem was de enige die hier door zijn vrouw onthaald werd met bloemen, speciaal voor Valentijnsdag! Daar aangekomen zagen ze, op de telefoon, pas de overweldigende steunbetuigingen van het thuisfront, het werd als hartverwarmend ervaren! Er was maar één die zei: het regende toch alleen een beetje? , maar dat mag geen naam hebben. Al met al was het een verschrikkelijke dag, dramatische ervaring, een ware hel…. Maar door het delen van deze ervaring zijn beide clubs nader tot elkaar gekomen en zijn eerdere mindere ervaringen vergeten. Voor hen vijven was dit een tocht om nooit te vergeten, waarvan de verhalen tot in den eeuwigheid overgeleverd zullen worden! (Dit verhaal is grotendeels gebaseerd op feiten. Echter door de kou en het hierdoor verminderde denkvermogen was het verschil tussen hallucinatie en waarheid soms moeilijk. Natuurlijk grote dank aan de vele (Friese) vrijwilligers en de organisatie voor de memorabele tocht!)
Max elevation: 12 m
Min elevation: -4 m
Total climbing: 656 m
Total descent: -649 m
Total time: 10:03:36